سرواپیدمیولوژی سرخک و سرخجه در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل، ۱۳۹۱

سابقه و هدف: سرخک و سرخجه از جمله بیماری های عفونی قابل پیشگیری با واکسن می باشند. علی رغم پوشش واکسیناسیون، همچنان امکان بروز موارد تک گیر و مرگ و میر بویژه در کشورهای در حال توسعه وجود دارد. این پژوهش با هدف بررسی سطح آنتی بادی سرخک و سرخجه در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شده است. مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 236 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی که بصورت غیرتصادفی انتخاب شدند، در سال 1391، انجام گردید. پس از تکمیل پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک و سوابق بهداشتی-پزشکی، مقدار cc5 خون وریدی از هر فرد دریافت شد و تیتر آنتی بادی igg ضد سرخک و سرخجه با روش الایزا مورد آزمایش قرارگرفت. یافته ها: میانگین سنی دانشجویان، 35/3±12/22 سال بود. 81 نفر (3/34%) پسر و 155 نفر (7/65%) دختر، نفر169 (6/71%) بومی استان مازندران و 67 نفر (4/28%) غیر بومی بودند. میزان ایمنی زایی تیتر آنتی بادی igg ضد سرخک در 123 نفر (11/52%) مثبت، در 40 نفر (94/16%) مشکوک و در 73 نفر (93/30%) منفی بود. این نسبت برای سرخجه به ترتیب 233 نفر (72/98%)، 1 نفر (42/0%) و 2 نفر (84/0%) شناسایی شد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان می دهد، سطح ایمنی علیه سرخجه قابل قبول بوده اما به نظر می رسد سطح ایمنی علیه سرخک در جلوگیری از بروز موارد تک گیر و همه گیری های کوچک کافی نبوده و پیشنهاد می شود وضعیت سرولوژیک سرخک جهت اقدامات پیشگیرانه لازم، مورد ارزیابی قرار گیرد.